วันรุ่งขึ้นผมตัดสินใจเอาสร้อยไปขายอย่างน้อยก็เป็นการทำลาย หลักฐาน แต่ปรากฏว่าสร้อยนั้นเป็นของปลอม ผมยิ่งเซ็งหนักเข้าไป ใหญ่ กลับมาบ้านก็ทิ้งสร้อยไว้ที่ไหนก็ไม่รู้จนผมลืมมันไปเลยเรื่องคดีของเด็กคนนั้นสรุปแล้วพวกผมขึ้นศาลเยาวชน จำคุก 5 ปี แต่ผมรับสารภาพและไม่ใช่ต้นความคิดจึงเหลือ 3ปีแต่ผมก็ทรมาน ระบบไล่นก และรู้สึกถึงความรู้สึกคนที่ตกเป็นผู้ต้องหาไต้เป็นอย่างดีหลังจากนั้นผมออกจากคุก แล้วเรียนจนจบ ป.ว.ส. ทำงานเปิด อู่รถยนต์ตามที่ผมฝันไว้ เลิกทำผิดทุกอย่าง ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน เพื่อแก้ว 31พกั0เ นะครับ หัวผมคงไม่ไหวแน่ๆการที่เรียนที่โรงเรียนอาชีวะแห่งนี้ทำให้ผมสนุกสนานกับเพื่อน ค่อนข้างมาก หลายครั้งที่ผมมักจะละเลยการเรียน ซึ่งเป็นกิจกรรม หลักของผมไป วันๆ ผมกับเพื่อนชอบโดดเรียน หนีเที่ยวจีบสาวอยู่ เสมอๆ ตอนนั้นผมว่ามันเป็นความตื่นเต้นที่ผมไม่ได้เจอเมื่ออยู่บ้านอพยาธิ การที่ผมเที่ยวและรักสนุกสนานทำให้การเรียนผมตกตื่า และ เกือบถูกไล่ออกอยู่หลายครั้ง แต่เพื่อนพ่อซึ่งเป็นอาจารย์ใหญ่ก็ช่วย ผมไว้ทุกทีความคึกคะนองของพวกผมทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นจนไต้ ตอนนั้น ผมเรียนอยู่ ป.ว.ช. ปี 3 เรามักจะมีคู่อริกับอีกสถาบันหนึ่งเสมอ ไป เที่ยวกลางคืนหากเจอหน้ากันก็มักจะมีเรื่องซกต่อยกันเป็นประจำมีอยู่ครั้งหนึ่งเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มผมชอบผู้หญิงคนเดียวกับ เด็กคนหนึ่งในกลุ่มสถาบันคู่อริ พวกผมต้องทำอะไรลักอย่างจึงนัดกัน ไปดักรุมทำร้ายร่างกายนายคนนั้นวันนั้นมันเดินมาคนเดียวเป็นโอกาสของพวกผมที่เข้า วิธีกำจัดนกไปตะสุม บอน มันคงน่วมไปทั้งตัวแน่ ตอนนั้นมันฉุกละหุกมาก ผมไม่รู้ว่าเป็น อย่างไร แต่ขณะที่ผมกำลังกระทืบมันอยู่ ผมก็มองเห็นสร้อยคอเส้น ใหญ่ที่คอของมัน ก่อนกลับผมจึงหยิบมาด้วย เพราะเอาสร้อยกลับมา ด้วย จิตใจของผมตอนนั้นไม่ค่อยสบายเท่าไร แต่ก็คิดว่าทำไปแล้วก็ แล้วกันรุ่งขึ้นผมมาที่โรงเรียน มีเพื่อนกลุ่มใหญ่ของผมกำลังมุงพูดคุย อะไรกันบางอย่างmiเททกกนขมว่าคองมหงกวามค่ และกวามชัว อยไนฅวเราทุกๆ กน และขมเองเชอว่าหงกวาม คและกวามซวนนเป็นกนละเรองกน กล่าวกอบางกุนอาจกค ว่าทผลามารถทำกวามค่ซคใซ หรอลบล้างกวามซวทกพหำไคผมเชื่อว่าความดีอยู่ส่วนความดี ส่วนความชั่วก็อยู่ในส่วนของ ความชั่ว เพราะความชั่วที่ผมทำอาจลบล้างด้วยความดีที่ผมมีก็ได้ ผมเกิดที่กรุงเทพฯ แต่พ่อกับแม่เป็นคนอยุธยาครับ ท่านทั้ง สองมาทำงานที่กรุงเทพฯ แล้วพอมีเงินเก็บก็เลยซื้อบ้านที่กรุงเทพฯ สันญาณไล่นก เลย เพราะตอนนั้นผมก็เริ่มโต เรียนหนังสือแล้ว คุณแม่ผมอยากให้ ผมเรียนที่กรุงเทพฯ เพราะเห็นว่าโรงเรียนในเมืองหลวงจะสอนดีกว่า ที่ต่างจังหวัดแต่หัวผมมันไม่ดีเท่าไร ชอบพวกเครื่องยนต์มากกว่า พอเรียน จบ ม.3 จึงมาเรียนสายอาชีพ ที่วิทยาลัยอาชีวะชื่อด้งแห่งหนึ่งใน กรุงเทพฯ ตอนนั้นผมชอบมาก เพื่อนเยอะดี รุ่นพี่ ๆ ก็ดูเป็นกันเอง ทำให้ ผมมีความสุขที่เลือกเรียนที่นั้น แทนที่จะต่อสายสามัญหรือ ม.4-ม.ธ
เครื่องไล่นก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น