วันพฤหัสบดีที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2558

เทคนิคการผลิตเชือกกระโดดแบบพีวีซี ตอนที่ 1

อะลิฟาติกนํ้าบางพุทราเสียให้เขิน ถึงมิตื้นเต็ม แต่ซาวไทยตลอด ลำนํ้าก็จะได้ซี้แก่กุลบุตรผู้เยาว์ ที่เกิดต่อมาภายหลัง ได้เต็มปากว่า เหวย ลูกหลาน ลำนํ้าซี่งเจ้าอาลัยนี้ แล ทหารไทยต้อนพลหงสาวดีมาถมไว้เป็นสมบัติให้ แก่ลำนํ้ามากมายนัก กล่าวอย่าง นี้ ถ้ากระทรวงสิงแวดล้อมได้ยินคงหนาว เพราะขุน เสมา ท่านได้ทำลายสิงแวดล้อมทางนํ้าอย่างสาหัส เชือกกระโดดยี่ห้อไหนดี  อาจจะต้องถูกฟ้องร้องเสียค่าปรับแย่ถ้าพูดถึงสำนวนปลุกใจให้รักชาติกันละก็ ข้าพเจ้าก็พอ จะยกมาลักตอนคือ  ตอนที่หลบหนีอาญาแผ่นดิน ฐาน ทำร้ายร่างกาย หมู่ขัน พันพุฒ ที่วัดป่าพาย แล้วได้ บารมีพระครูขุนส่งไปหลบซ่อนตัวอยู่เมืองวิเศษไชย- ชาญ ต่อมาเมื่อพระเจ้าเชียงใหม่ยกกองทัพมาเพื่อ ร่วมกับหงสาวดี ล้อมกรุงศรีอยุธยา เสมาจึงเข้าอาสา คืกได้รับไพร่พลจากขุนฤทธิ้พิชัย  แม่กองของทัพพระ ยาสุโขทัย ร่วม  คนนำเข้าบุกตัดทัพพม่า เสมา ก็ปลุกใจพื่น้องซาวบ้านที่มาอาสาเป็นกองโจรว่า “พี่ น้องทั้งหลายเอ๋ย ข้าพเจ้าเสมาทหารหลวงสมเด็จ พระราชโอรสองค์นเรศวรเป็นเจ้า จักนำเพื่อนเข้า ตะลุมบอนไม่ต้องถอยไม่ต้องพรั่นทัพหนี่งกำลังหนุน มาแล้ว บ้านี้เมืองนี้ไทยเป็นเจ้าของบ้าน เมื่อเพื่อน หงสาวดีท่านมาเยือนเราด้วยดาบ เราก็ต้องรับแขก ด้วยดาบวันนี้ต้องตะลุย ให้ถึงบ้านสระ เกษของเราคืน ไปรับมิ่งขวัญ พ่อแม่ปูและลูกเล็กพี่น้อง ภริยาท่าน อันเป็นเชลยเข้าอยู่บ้านสระเกษโน่น ใครถอยไม่ใช่ ไทย เพราะจะถอยไปเป็นทาส อ้าใกล้แล้ว ถอด ดาบ แล้วตามรอยไอ้เสมาไป ถึงจะตายก็เรียงทุ่งนอน ตากผืนแผ่นดินเป็นผีรักษาบ้านเรา แล้วดาบดิกสอง มือซึ่งนับชีวิตมิถ้วนแล้วก็ถอดกวัดแกว่ง อีกสักร้อย เศษของเหล่าพลก็เสืยงกร่างปาพลอาสารังควานครัว ของสเรนันทสูก็ตกมาปลายทุ่ง มุ่งแต่ว่าครัวเรือนบ้าน สระเกษหายเข้าปานี้ เสมาก็ตะโกนขึ้นโห่ ตะลุมบอนความอ่อนน้อมถ่อมตนอีกอย่างหนี้งที่เสมาประพฤติ เป็นนิสัย ไม่ว่ากับใคร แม้จะได้ยศตักดิ้สูงส่งปานใด ก็ไม่ยกตนนอกจากกับดิตรู แม้แต่กับไพร่เลวควาญ ข้าง ตอนที่ไปเยี่ยมเยือนขุนคงคซบาล และเที่ยว เดินตามหาขุนท่านนั้นดั่งคำสนทนาที่ท่านรจนาไว้ว่า “อ้อ...กระโดดเชือกเพิ่มกล้าม   เอาอย่างนี้ดีกว่าน้องชาย เจ้าเข้าไปเรียนแก่ อกขุนครูท่านเสียก่อนว่า เราซื่อเสมากับขุนแกล้ว กลางณรงค์ และขุนจงใจรบ รวมสามคนด้วยกัน จัก มาเยือนท่าน” เจ้าควาญข้างโรงพระคชาธารข้างด้น ก็พลันหนาวซู่ไปทั้งตัว จ้องหน้าพิจารณาไปแต่ละ


เชือกกระโดด


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น